Trans Mongolië Express

Ik sta op Moskou Yaroslavsky het station waar de Trans Mongolië Express van Moskou naar Ulan Bator zal vertrekken. Een afstand van 6304 kilometer en er iets meer dan 4,5 dag over doet. De trein komt langzaam mijn kant oprijden. Op het perron staan niet al te veel mensen. Ik schat ongeveer een man of 30. Het is dan ook pas 20.50. Het perron is een grote mistbank, door de rook uit de schoorstenen van de wagons. Het heeft een hele magische sfeer. Helaas heb ik geen fototoestel bij de hand. Als ik eenmaal bij het rijtuig ben dat op mijn kaartje vermeld staat ben, stapt er een Chinees uit. De rijtuigbegeleider (Provodnik) kijkt naar mijn kaartje en snapt er helemaal niks van. Er komt er nog eentje kijken en die weet het eigenlijk ook niet. Nog twee erbij, zou je toch zeggen het komt goed. Maar nee het heeft 5 chinezen nodig om mijn kaartje te controleren. Op mijn kaartje staat St. Petersburg – Ulan Bator, in het Russisch. Als ik het rijtuig in mag word mij meteen duidelijk waar de rook vandaan komt. Kolenkachels!!! Ja kolenkachels. De geur brengt mij meteen terug naar mijn reizen door Engeland, per stoomtrein, hangend uit het raam, geur van kool en een zwart gezicht. De rijtuigen worden warm gestookt met kolen. Als ik er ff over nadenk is het best logisch. In de barre winters met extreme temperaturen en sneeuw, is het verwarmen met een transformator en kachel onmogelijk. Kolen zijn erg betrouwbaar. Misschien komt het wel door het rijtuig waar ik in rij, een oud chinees rijtuig dat minstens 60 jaar oud is. Nooit kunnen achterhalen. Het geeft wel een ongeloofelijke sfeer met zich mee! Het gamelt en kraakt aan alle kanten. Mijn slaapcabine bestaat ook hier uit 4 bedden. Die alleen kei en keihard zijn. Erger heb ik nog niet meegemaakt. Gelukkig liggen er genoeg kleedjes en dekens op het iets te verzachten. De dekens zijn double sheep blankets. Het zal wel.

Ik vertrek precies op tijd vanuit Moskou om 21.35 naar mijn eindbestemming Ulan Bator, de trein zal nog verder rijden naar Beijing. In het rijtuig bevinden zich nog 2 andere reizigers. Dave een 59 jarige man uit Bristol (UK) die jaren lang met vele beroemdheden heeft getourd als logistiek manager zoals, U2, Pink Floyd, Tina Turner, Eric Clapton en Whitney Houston. Hij is onderweg naar Beijing om daar de trein te nemen richting Thailand om overland te reizen richting Singapore om zijn zus te zien.
De andere reiziger is Jochem (18) uit Friesland die sinds 3 maanden in Amsterdam woont. Ook hij gaat richting Beijing om daar verder te reizen naar Xi’an, Kunming en verder door China, Nepal, Himalaya en de Silk Road dat vroeger de enige weg van China naar Rusland was. Wat mij ook een geweldige reis lijkt. Hij is echt nice, heel veel dingen al meegemaakt, mooie verhalen over zijn reizen. Erg leuk om naar te luisteren. Ik was best versteld dat hij zo ongeloofelijk veel van muziek weet. Ik vind het heerlijk om naar muziek te luisteren maar hij weet echt veel. Onwijs gaaf. Helaas is onze muziek smaak niet echt het zelfde, ik hou meer van pop en dance. Hij van Beatles, Nick Drake en indie. Tijdens het praten passeren we de buitenwijken van Moskou. Oude statige grijze flats uit de sovjiet tijd. Er is maar weinig aan. Maar het is precies zoals je het je voorsteld. Voordat we er erg in hebben zijn er al 5 uur voorbij. Het bier dat we hebben helpt daar natuurlijk ook bij.

Na een vrij korte nacht op het harde bed, de dekens helpen een beetje maar het is het nog niet. Gelukkig heb ik alle privacy in mijn cabine en hoop dat het zo zal blijven tijdens mijn reis. Als ik naar buiten kijk is het al licht. Eindelijk kan ik zien hoe het Russische landschap eruit ziet. Het is geweldig, uitgestrekt witte valeien, grootse bossen. Maar ook veel industrieën, heel veel industie. Rusland is rijk aan olie, gas, kolen en hout.. Het land heeft een gigantische goederenvervoer. Om de 3-4 minuten passeert er wel een beladen goederentrein van minstens een kilometer lang. Vol geladen met olie, gas, kolen of hout natuurlijk. Ook veel containers uit china met de nieuwste snufjes, eten en van alles nog wat. Voordat we het eigenlijk door hebben zijn we al 1100 km uit Moskou. Het is opvallend dat wij drieën de enige in het hele rijtuig zijn, behalve onze rijtuig begeleider Li. Li is een 32 jarige Chinees uit Beijing, die helaas geen Engels spreekt, ook weinig Russisch, hahaha. Alles gaat met gebarentaal of een boekje met plaatjes. Het is best wel te doen is. Zo heeft hij ons voor ontbijt een cabbage noodle soep gemaakt. Voor iets van 200 Roebels, zijn manier om wat extra’s bij te verdienen. Want ik denk dat het salaris in China, niet al te hoog zal zijn.
Na het ontbijt komt hij langs met zijn muntenverzameling. Hij heeft behoorlijk wat verschillende euro’s, Ponden, Russisch, Japans, Argentijns en Amerikaanse munten. We geven ons kleingeld aan hem waar hij erg blij mee is. Vooral de euro’s die hij nog niet heb. Maar hij wil weten waar de munten vandaan komen. We proberen in Engels, Nederlands en behulp van plaatjes. Hij vind het helemaal geweldig!
In Balyezino zo’n 1194 km van Moskou kunnen we ff onze benenstrekken. We hebben de tijd omdat er andere locomotief voor de trein word gezet. Als we weer rjiden loop ik de trein door, kijken of ik nog wat buitenlanders kan vinden. in totaal zijn het 11 rijtuigen en het is er doods. Er is bijna niemand in de trein of ze liggen smiddag’s allemaal te slapen.
Eigenlijk best wel jammer, ik had het me voorgesteld dat de hele trein vol zou zijn. Een grote volksverhuizing vol met buitenlanders, Russen, Mongolen en Chinezen. Druk en levendig, niet leeg en doods.

Het is best grappig om te horen, hoe klein de wereld kan zijn. Jochem had een zweedse jongen ontmoet in het hostel in Moskou. In de cabine van de Zweed kwam er nog een Zweed die ook toevallig in het zelfde hostel verbleef. Beide gaan naar Irkutsk een populaire tussenstop. Ze komen ook nog eens beiden uit Stockholm. Jochem is met het vliegtuig van Stockholm naar Moskou gevlogen, in het vliegtuig zaten de 2 zweedse meiden, die eigenlijk Noors zijn, weinig verschil. Nu slapen ze in rijtuig voor ons. De meiden zijn onderweg naar Beijing en gaan naar Thailand, Laos, Cambodja. Tijdens een tussenstop in Yekaterineburg 1816 km van Moskou ergens in de nacht snel met ze alle de trein uitgesprongen, de 2 nlders, 2 zweden en 2 noorse. Om nog ff een hoop drank en eten in te slaan. Zo leef je eigenlijk in de trein, van station naar station om eten en drinken te halen.
Ik moet zeggen die 2 Noorse meiden zijn erg leuk en mooi, eigenlijk alles wat je van de scandinavische meiden verwacht, mooi kleurtje, diep blauwe ogen en blond haar. Perfect!.
We moeten wel opschieten, de trein kan zomaar weg rijden, zonder ook maar een signaal (fluitje, toeter of wat dan ook) te geven. Best wel scary. Je wil niet op een verlaten station achter gelaten te worden zonder je bagage.
Eindelijk na 2102 km van Moskou zijn we in het echte Siberië. Maar het landschap bljift eigenlijk wel het zelfde.

Britse Dave heeft de meest geweldige verhalen, natuurlijk over het touren met U2, Pinkfloyd, Tina Turner die echt een schat van een vrouw is. Heel verlegen en ingetogen als persoon. Maar een echt poduimbeest als Tina Turner. Witney Houston, die eigenlijk gewoon een kreng was. Maar ook over 4 deccenia Glastonbury, de Summer of Love, de 2nd Summer of Love. De M25 Raves die hij organiseerde met andere in de UK. Het touren door amerika als werk! Geweldig om naar al die verhalen te luisteren. We drinken weer tot laat. Eingelijk elke dag wel. Kon elke dag maar zo zijn. Ik hou dit wel ff vol. Alleen mijn portomonee niet. Ik had niet veel geld meegenomen omdat ik geen idee had, wat ik allemaal zou uitgeven. Bij de volgende stop, sprint ik snel de trein uit, steek 3 sporen over naar de voorkant van het station, in de hoop een geld automaat te vinden. Normaal gesproken zou je zeggen er staat een standbeeld voor een station, te ere van persoon. Niet in Rusland, hier staat er een gigantische stoomlocomotief! WOW... geen tijd ik moet geld hebben voordat de trein weg is, of er een andere trein, of goederentrein de sporen naar mijn trein blokkeert. Nu is het niet zo’n probleem omdat elke stop ong. 20-40 minuten duurt. Met een locomotief te wisselen, trein na te kijken of kolen bij te vullen. Maar toch.
Het is al laat en willen gaan slapen, maar ineens duiken de Noorse meiden op. Ze heten Oda en Kamilla en zijn 20 en 21.. Ze reizen samen maar zijn toch een beetje bang voor wat er komen gaat. Ze vinden het maar vreemd dat ik, Jochem, Stefan, Neil en Dave allemaal alleen reizen. Het grappige is dat de meiden ongeveer de zelfde dingen doen in China als ik. Jammer dat ik niet met hun mee kan naar Beijing en samen kunnen reizen. Zou heel gezellig zijn. We praten de hele nacht door, tot het licht begint te worden. We schrikken er zelfs van. De tijd gaat zo snel dat je het niet door heb. Dan maar 2 uurtjes slapen om bij het volgende station Krasnoyarsk 4098 km van Moskou. Weer spullen in te slaan.
Eenmaal aangekomen is alles dicht, het is nogal vroeg in ochtend rond 9 uur. Maar op het perron, ja op het perron staat gewoon weer een gigantische stoomlocomotief uit de Sovjet tijd. Rusland en China waren een van de laatste landen die in 1980 nog regelmatig stoomlocomotieven bouwden en reden. Helaas is dat allemaal vervlogen tijd. Gelukkig is er juist om gezien te worden. Zeker voor de treinliefhebbers.

In Ilanskaya waren er de echte Babuschka’s oftewel de moedertjes van Rusland. Ze koken hele bakken met eten om te verkopen, aan de mensen in de trein. De prijzen zijn erg goedkoop en is beter eten dan in trein.
Het landschap word steeds spectaculairder met vele heuvels of uitgestrekte tundra’s. De zon die nog hoog aan de hemel staat. Geeft het landschap een nog mooiere uitstraling. Af en toe passeren we een dorpje met vele houtenhuisjes, Dacha’s. Ze hebben allemaal felle kleuren, allemaal in eigen stijl en smaak. Dit om het wit/grijze landschap met kleur te geven. Het moet best wel deprimerend zijn alleen maar in een witte wereld leven. Het doet rare dingen met je. Maar voor ons geeft het een leuke sfeer. Ondertussen als 3 dagen onderweg. Bijna 4500 km uit Moskou. Het voelt echt niet dat je al zolang onderweg bent. Ik heb in totaal nog 12000km per spoor te gaan. Toch hoop ik dat dit langer door kan blijven gaan. Op een gegeven moment kom ik toch een keertje aan in Ulan Bator.

S’avonds kookt Li weer een heerlijke maaltijd, dit keer heb ik de Noorse meiden en Steve uigenodigt om wat te komen eten. Steve komt uit Slough (UK) een stad in de buurt van London. Hij heeft alles wat hij heeft verkocht om voor minstens een jaar in het zuiden van China, Kungfu te leren. Hij hoopt het uit te kunnen rekken tot 2 jaar. Of er te kunnen blijven.
De 2 zweden gaan er over een paar uurtjes uit, ze stappen uit in Irkutsk 5185km van Moskou. Als het goed is gaan ze na Irkutsk naar Ulan Bator, waar ik 4 dagen verblijf. Als het zover is stappen we uit om afscheid te nemen. De meiden zijn er toevallig ook, ookal zijn snel weer binnen omdat de termometer -16 aangeeft.
Niet veel later zijn we onderweg voor het mooiste deel van de reis. Het deel waar ik al maanden naar uit kijk. Lake Baikal. Het grootste zoet water meer ter wereld. 1637m diep en 20.000 sq km waterOm 7 uur in de morgen komen we aan in Slyudyanka. Het zuidelijkste punt van het meer. Maar het is pikdonker! Geen goed teken, we hebben geen idee wanneer de zon op komt. We kunnen wel alles missen!. Hoe verder we rijden, hoe meer we hem beginnen te knijpen. Uiteindelijk beginnen we tekenen van licht te zien.. Er zijn bijna geen woorden voor, de foto’s kunnen meer vertellen dan ik. De zonskomst over het meer is zonder twijfel het mooist wat ik ooit gezien heb. Het lijkt wel een droom.. Gelukkig we zijn wakker. De schoonheid, de rust, het licht. Een brok in me keel zo mooi is dit. Het meer kleurt mee met de zon, roze, rood, oranje, geel. Alles smeekt om gefotograafeerd te worden. Al is het heel moeilijk tegen het raam aan. Ik wou dat er een raam openkon. De ramen zijn vies maar het moet. Het is genieten, maar ook erg vermoeiend al dat sneeuw. Zeker ook omdat ik de nacht doorgehaald heb en maar 6 uur heb geslapen in 4 dagen om niks te missen en het bed zo verdomt hard is. Als we eenmaal oostwaards van het meer weg gaan, ga ik toch maar ff liggen en word wakker als we richting de Mongoolse grens rijden. Het landschap heeft zich verruild voor steppes met heuvels en bergen.
Bij de grens 5895 km van Moskou staan we helaas 3 uur stil. Het wachten begint. Paspoort ingeleverd en nog in Rusland. We maken een wandelingetje langs de trein. Volgens mij zit er bijna niemand in de trein want het is behoorlijk rustig. We lopen naar het stationtje om dat te verkennen. Er blijkt een klein winkeltje te zitten. Met heeeel goedkoop eten. Heerlijke marshmellow chocolade cake voor nog geen 50 cent. Meteen een stuk of 10 genomen. Nog ff langs de meiden in hun cabine gelopen om een praatje te maken. Ze waren stik jaloers dat ik inkopen had gedaan, ze hadden het winkeltje niet gevonden. Als we weg rijden, loop ik snel terug naar mijn cabine voor de controles. In totaal 3x aan deze kant, 1x door een drugshond, 2x grondig door officiers, die zoeken voor verboden middelen, illegalen reizigers en geld. Wij hebben niks maar de meiden hebben een grote hoeveelheid verboden tabak bij hun. Als ze eenmaal klaar zijn loop ik snel terug naar ze. Gelukkig hebben ze niks ontdekt maar zijn wel erg geschrokken. Als we bij de Mongoolse grens zjin. Gebeurt het hele proces opnieuw. Paspoort inleveren, 2x grondig gecontroleerd worden. Stel je voor dat er nu ineens wel illegalen zijn of dat we ineens nu wel drugs hebben. Constant reden we langs een geëlectrificeerd hek met om de zoveel meter een wachttoren die hevig bewapent is. Zelfs de onderkant word nagekeken voor illegalen. Het stuk van Ulan Ude, de splitsing van de Trans Siberië en de Trans Mongolië express naar Ulan Bator is ong 340 km en duurt in totaal 9 uur.

Aangekomen in Ulan Bator is het behoorlijk druk, veel mensen stappen op de trein. Ook aardig wat uit de trein. Op het perron komt er een vrouw naar me toe gelopen met mijn naam op een blaadje, ook staan er toevallig nog 2 nederlandse namen op. Ik neem afscheid van Jochem en geef de meiden nog een knuffel en loop met de vrouw mee. Ik hoop echt dat ik ze nog een keer zie.
Maar wat een ervaring was dit. Zoals jullie hebben kunnen lezen. Het is nogal een behoorlijk verhaal. Officieel zit mijn Trans Mongolië reis erop. Mijn Ulan Bator avontuur gaat nu beginnen.

Eingelijk ben ik al lang in Ulan Bator maar ik loop een beetje achter. Ik hoop het een beetje in te lopen de komende dagen.