Mongolië

Aangekomen op Ulan Bator in Mongolie loop ik mee met de vrouw naar de auto. Haar naam is Bambi (afgekort voor een mongoolse naam dat erop lijkt) en is mijn reisgids/tolk voor de komende dagen. Bij de auto staat Nout een Nler uit Dordrecht die naar het hostel gaat. We rijden eerst naar het hotel voor een ontbijt. Daarna gaan we met de auto naar Terelj N.P dat ong 80km buiten Ulan Bator ligt. De andere Nler schijnt over een paar dagen aan te komen. Ik ben benieuwd.
Nout verblijft in het hostel, terwijl hij graag mee wil naar het park. Helaas kan dit niet geregeld worden en ga ik alleen.

De rit vanaf het hostel naar het national park is best wel een shock. Maar ook alles tegelijk. Het is een verschrikkelijke vieze stad. Het is er stoffig, vol met uitlaatgassen en de hele stad is prullenbak voor al het afval. De mongolen gaan echt niet goed met de stad en natuur. De auto’s. Het land heeft 3 miljoen inwoners, maar het lijkt alsof ze allemaal tegelijk op de weg zijn en allemaal in de hoofdstad. Als Nederland het fietsland is, dan moet Mongolië absoluut het autoland zijn, iedereen heeft een auto en dat is te merken. Overal verkeersopstoppingen, wat ongelukken, chagerjinige en opgefokt automobilisten. Gisteren kwam ineens met DE oplossing voor de eurocrisis. Als de Nederlandse politie in Ulan Bator ff gaat rondlopen en bonnen uitschrijven voor toeteren. Lekker de staatskas vullen, is er geen crisis meer. De hele dag hoor je niks anders dan toeteren op straat. Iedereen wil erlangs of let niet op. Gelukkig heb ik mijn oordopjes en goeie muziek. De andere kant van het verhaal is, dat de mongolen van hun auto houden. Zo vind je binnen 500 meter minstens 4 tankstations, 3 garages, 4 banden handelaren, 2 wasstraten voor al het woestijn stof en 2 olie ververs services. Alle auto’s worden zo mooi mogelijk gepoetst, versierd, getuned. Dit allemaal ontdekt in maar een paar minuten rijden naar het huis van Bambi. Het is een grote vuilnisbelt. Ze woont zelf in een afgegrijselijk vervallen flat, de Bijlmer is er echt niks vergeleken bij!. Maar zelf is ze er heel erg blij mee. We zijn hier om haar 6 jarige zoontje Ananda op te halen, die met ons meegaat naar het park. Hij is echt heel erg leuk en kan zelf een beetje engels spreken. Onderweg naar het park staat er keiheid Mongoolse kinderliedjes op en zingt ie in vollen borst mee. Geweldig.
Helaas hoe verder we van het centrum komen hoe meer het duidelijk word, wat voor een stad het eingelijk is. Ik heb meer het gevoel dat ik door New Delhi rij ipv UB, De sloppenwijken zijn behoorlijk groot en de meeste mensen hebben een hutje en een ger tent. Het cruwe is dat op maar een paar honderd meter stand de nieuwste en grootste villa wijken worden gebouwd. Lijken wel kastelen, met een balkon dat een koning waardig is om zijn volk toe te spreken. Afgemaakt met kantelen natuurlijk!
Best wel een eye-opener. De wegen hier zijn ook verschrikkelijk, België is nog perfect vergeleken met dit. Overal gaten, scheuren, complete delen opengebroken. Je stuiterd alle kanten op. Ze kunnen de wegen niet repareren vanwege de kou. Maar omdat UB de koudste hoofdstad ter wereld is kunnen ze pas april of juni er is wat aan gaan doen. Het verschil in klimaat is gigantisch. Zo is het in de winter -30 en kan het in de zomer makelijk +40 worden. Maar het is er wel over het algemeen goed weer. Met gemid. 285 zondagen per jaar!. Hoe verder we uit de stad rijden, hoe mooier het landschap word. Ulan Bator ligt omringd door bergen, maar buiten de stad word dit nog meer.
Onderweg begin ik zelf een beetje wagenziek te worden. Natuurlijk komt dit door de weining slaap dat ik gehad heb maar ook omdat de auto echt heen en weer stuiterd over de wegen met een gangetje van 60/70 km/h. Gelukkig hou ik mijn ontbijt binnen en stoppen we onderweg voor een fotostop. Het landschap is hier fenomenaal, op de berg staat ook een gebedsplek. Een berg stenen die blijft groeien door de mensen en een paal met sjaals eraan verbonden. Het is een tibetaans gebruik, maar de mongolen zijn sterk verbonden met het buddisme en de dalia lama. Ze brengen een over, lopen 3 keer met de klok om het gebedsplek en bidden.
Een paar kilometer verder zijn we bij de gerkamp aangekomen. Het in 2007 door een Nler geopende resort bestaat uit 17 traditionale Mongoolse Ger tenten, luxe villa’s en een hotel.
Ik verblijf in de ger tent voor 2 nachten die worden gestookt door kolen en hout. Het is de enige warmtebron die ik heb behalve bergen met dekens. Het landschap is spectaculair met overal bergen. Alles bedekt met sneeuw. Op de heuvels in om foto’s te maken. Het weer is schitterend, zonnig en windstil. Op het terrein leven 2 zwerfhonden, die zijn aankomen lopen en eigenlijk niet meer zijn weggegaan. Ze bewaken het terrein in de ruil voor eten. Tijdens mijn trekking door de heuvels zijn ze de hele tijd bij me gebleven, houden ze mij in de gaten en de omgeving. Heel gaaf om te zien.
Na het eten maak ik weer een trektocht naar de heuvels voor avond foto’s van de zonsondergang. Het statief heb ik mee voor sterren. Na een halfuur beginnen de eerste sterren zich te laten zien. Als eerste zie je heel vel 2 planeten. Geen idee welke. Later beginnen ook de sterren zich te laten zien. Het word zo donker dat ik zelfs niks meer kan zien. Maar de hele tijd zijn de honden bij me gebleven. Als ik terug ben, wacht mij een heerlijke warme douche mijn eerste in 5 dagen tijd. Het was best wel nodig en ik voel me als herboren. S´ nachts maak ik bij de gertent foto´s van de sterren. Duizenden zijn er zichtbaar en de ene feller dan de andere. Niet zo wonderlijk er is hier helemaal geen licht. Ook een groot aantal sterrenbeelden zijn er te zien, geen idee welke alleen. Echt magisch al die sterren. Btw ik ben hier alleen. Helemaal alleen buiten. Het personeel is een behoorlijk eindje hier vandaan. De honden liggen een paar meter van me vandaan en bewaking de boel.
Toch maar gaan slapen in een heerlijk opgestookte gertent. Helaas is hier ook het bed keikard, een dun matrasje op een latten bodem. Ik mis mijn bed echt heel erg. Mijn heupen en rug zijn behoorlijk blauw van de slechte bedden. Slapen is moeilijk, door het bed en ook door de honden. Midden in de nacht word ik wakker van hun geblaf en gehuil. Er kan hier vanalles rondloppen. Kuddens met loslopen dieren, honden en vreemde mensen. Ook schijnen hier soms wolven te lopen. Het is één groot natuur gebied. Ik doe maar me oordopjes in, in de hoop nog wat te kunnen slapen.
Ik gooi nog wat hout op het vuur om het aan de gang te houden.

Ergens tegen de ochtend word ik wakker, het is ijs en ijskoud, het vuur is ondertussen uit gegaan en ik krijg het niet meer aan. Damn wat is het koud, schijnt die nacht -16 geweest te zijn. Snel me kleren aantrekken die eigenlijk ook bevroren zijn. Trui en jas erover aan en opwarmen.
Na het ontbijt ga ik nog een eindje lopen. Een aantal kilometer van het kamp ligt een soort van spirituele rots. Waar het verhaal over gaat, dat in de rots een grot ligt waar in de tijd van het communisme in de 1930’s monniken schuilhielden tegen het bewind. In die periode zijn er 14.000 monniken vermoord en honderd duizenden hun rechten afgenomen. Onderweg er naar toe lopen de honden weer met mij mee. Halverwege kom ik een kudde paarden tegen. Eenmaal bij de rots kan ik de ingang niet vinden. Waarschijnlijk dicht gemaakt.
Na de lunch ga ik met Bambi en Ananda naar de Turtle Rock, een rots die echt op een schilpad lijkt, allemaal door natuur. Erg gaaf om te zien. Bambi heeft een kleine verrassing en rijdt verder om een besneeuw pad richting een buddistisch klooster dat in een berg licht. Ik loop met Ananda die mijn Dave-brother noemt naar de poort van het complex. Helaas gesloten maar toch nog een paar mooie foto’s kunnen maken. De rest van de avond ben ik eigenlijk alleen maar bezig met het blog en foto’s ik moet een hoop inhalen, dat lukt aardig. De volgende dag gaan we weer terug naar UB en hoor ik dat Nout die ik op het station heb ontmoet, ook naar het park gaat voor 3 dagen.

Ik dump mijn spullen in mijn hotel kamer en ga lopen. Het is leuker om eerst alles lopend te verkennen en later uit te vinden hoe de bussen werken. Ik heb een kaartje gekregen met de belangrijkste dingen en de bus lijnen. Ik ben onderweg naar het Sukhe Bator Square. Terwijl ik die kant op loop merk ik hoe het dagelijks leven hier is. Oversteken is een ramp, zelfs als het voor voetgangers groen is moet je nog snel oversteken omdat er nog steeds auto’s rijden en die echt niet voor je stoppen. Over het algemeen stoppen ze echt niet voor je, misschien alleen voor oude mensen en kleine kinderen. Voor de rest word er gewoon van je verwacht dat je oversteekt terwijl de auto’s gewoon langs je rijden. Rijbaan voor rijbaan. Het is behoorlijk gevaarlijk maar ze geven je wel de ruimte. Op de hoofdstraat barst het van de winkeltjes, restaurantjes, karoake bars, State deparmentstores en ook bar Amsterdam, niet naar binnen geweest. Loop je midden i n het centrum van Ulan Bator, loop ik Neil 1 van de 2 zweden tegen het lijf. Die ook nog is heel toevallig met 2 nlders op pad is. Jammer dat ze haast hebben want ze gaan naar Terelj waar ik net vandaan kom. Neil komt de volgende dag weer terug en spreken af wat te gaan drinken.

Het Sukhe Bator plein is groot, met het parlements huis in het noorden. In het parlaments huis staat ook de ceremoniale ger tent, voor hoogbezoek zoals Willem Alexander en Maxima. Op het plein word je ook meteen doodgegooid met mensen die claimen kunst te maken en verkopen. Hoe meer je rond loopt door de stad hoe depri je eigenlijk word. Wat een puinhoop en wat een smerige stad. Eenmaal aangekomen wat een treinmuseumpje moet zijn met wat oude locomotieven, stoom en diesel is het allemaal vervallen en aan het roesten. Bij het station ligt er een oversteekplaats voor mensen met een pijpleiding hoog over het spoor gaat. Wat blijkt een perfect locatie om foto’s te maken. Eigenlijk een verdomd slecht idee om met een dure camera en een grote tas tussen de lokale bevolking, 20 meter boven grond op een houten bruggetje te foto’s te gaan maken. Maar ik doe het toch. Mensen kijken me behoorlijk raar aan en ik hou alles ook constant in de gaten om maar niet beroofd of aangevallen te worden. Maar het is het waard.
De rest van Ulan Bator heb ik eigenlijk bewaard voor de volgende dag en ik gebruik de rest van de avond maar om te chatten met vrienden en vriendinnen en te werken aan het blog.

Op het programma staat vandaag het Gandan Monastery dat op een heuvel in het centrum van de stad ligt. Ik bezoek het klooster tijdens de ochtend gebeden en over wat er weer gewaarschuwd voor berovingen. Ik loop er vrij nuchter naar binnen en ga meteen naar het gebed. Er mogen hier geen foto’s gemaakt van worden, maar wat een geweldige ervaring en een voorproefje voor Tibet. Het is moeilijk te omschrijven maar het zijn monniken die aan het bidden zijn, heel veel ceremonielen gebeurtenissen. Heel gaag om dat mee te maken. Ook zijn er nog de kinderen en jongeren die monnik willen worden en die worden geschoold waar je ook bij kan zijn. Westerlingen vallen hier op en ze kijken de hele tijd wat ik eigenlijk aan het doen ben. Het gaafste is toch wel de gigantische budda van minstens 30 meter hoog. Om de buddha staan honderden gebedstrommels waar de gelovige er klokswijs omheen lopen en minstens 3x de trommels laten ronddraaien.
Achteraf moet bekennen dat ik meet had willen inlezen in het buddhisme en Ghengis Khan. Zeker omdat het al de geschiedenis van het land betreft.

Om nog even de geschiedenis in te duiken, bezoek ik het nationale history museum met traditionele kleding, gertenten, wat over Ghengis Khan en wat vondsten. Eigenlijk is er niks aan. De collectie is karig en niet echt intressant. Het natural history museum waar een T-rex en andere dinosauriërs opgesteld staan. Is helaas gesloten en op bepaalde dagen open. Ook het Bogd Khan palace is in de winter op woensdag gesloten. Eigenlijk heb ik dus weinig van de stad gezien, ookal is er vrij weinig te zien
Terug bij het hotel spreek ik met Neil af om wat te gaan drinken. Het is ondertussen als 21.00 s’avonds en natuurlijk word je aan alle kanten weer afgeraden om naar buiten te gaan. Maar ze kunnen toch niks jatten want ik heb niks bij me. Met de bus de stad in komen is zoals gewoonlijk weer is een ramp. Ik sta een half uur vast in het verkeer voor een stukje van nog geen 500 meter, heel typerend voor de stad. Als ik Neil tegenkom, ontmoet ik weer een andere Nler en die heet ook Jochem is student en woont ook in Amsterdam. Ik had in de lonely planet gelezen dat er ergens een goeie bar moet zijn met veel mongoolse bieren en eten. Als je op vakantie bent moet je natuurlijk het lokale proberen.
Na een tijdje te hebben gelopen, hebben we het nog steeds niet gevonden en gaan we maar bar hoppen. We belanden bij een karoake bar, waar je prive kamertjes heb. We kijken ff stiekem naar binnen en zien daar een stel dronken mongolen (ik weet het, het klinkt heel vreemd :P) helemaal los gaan. Geweldig. Helaas stluit het al om middernacht, we lopen nog naar een club die we zagen om daar wat te drinken. Eenmaal binnen hangt een goede sfeer, over het algemeen alleen maar meiden op de dansvloer en de mannen maar een beetje drinken. Maar daar worden we ook al uitgetrapt omdat ze gaan sluiten. Een van de mongolen die een beetje engels sprak bood ons aan om wat Gingis te drinken, het beroemde Mongoolse vodka vernoemd naar natuurlijk Genghis Khan. Als we eenmaal weer op de hoofdstraat zijn, komen we erachter dat eigenlijk alles al dicht is. Alles sluit om middernacht. Maar beter ook want ik moet er weer om 6 uur uit om mijn trein naar Datong (China) te halen. Het is ondertussen al kwart voor 1. Ik ben nog in het centrum en ik moet naar me hotel wat minstens een half uur lopen is. Alleen rijden er geen bussen meer..... en ik heb ook geen zin in een taxi of iemand die een auto heb. Want in de stad is eigenlijk iedere automobilist wel een taxi en nemen ze iedereen mee, voor wat extra geld. Dan maar lopen, terwijl ik de vodka toch wel begin te voelen. Dat is toch wel ff ander spul dan de vodka in Rusland. Als ik eenmaal in bed lig ben ik ook meteen vertrokken.
Om natuurlijk weer zowat door alles heen te slapen. De manager klopt op de deur om me wakker te maken. Ik schrik wakker, pak me spullen, kijk nog ff snel alles na en sta op de stoep om te wachten op een taxi. De manager houd een auto aan en vraagt of hij me af kan zetten bij het station. Geen probleem en gelukkig ben ik ook snel bij het station, want ik ben al heel laat en ik vertrouw dit totaal niet.