Pingyao

Vrijdag is helaas de dag dat ik Beijing weer ga verlaten. S’avonds vertrek ik met de nachttrein van Beijing naar mijn volgende bestemming,
Om 7 uur vertrek de trein naar Pingyao. Een trein gegarandeerd één grote ramp word. Ik had de treintickets woensdag geboekt en helaas waren er alleen zit plaatsen beschikbaar. Nu is dat normaal gesproken geen probleem, maar wel als je in de nachttrein zit en de reis in totaal 12,5 uur duurt, een slecht vooruit zicht. Ik ben er al een tijdje van te voren en als ik de wachthal in loop is het al stervens druk en staan de mensen in de rij om naar de trein te mogen. Terwijl het nog minsten 1,5 uur duurt. Als het eenmaal zo ver is stormen ze met ze allen de trap af om maar zo snel mogelijk bij hun plekje te komen en alle tassen en koffers te dumpen. Het lijkt wel een hele volksverhuizing en dit is nog niet eens een lange afstands trein. Dit is de stoptrein naar Pingyao, 12,5 uur over maar 600km een gemiddelde van 50 km/h. Maar er rijden er maar 3 per dag.
Ik ben blij als ik eenmaal zit, de hele rijtuig zit vol en mensen staan zelfs in de gangpaden. Het enige wat ik nu nog kan doen is wachten. Wachten, wachten en wachten. Ik heb geen boeken, behalve mijn Lonely Planet reisgids en als ik me laptop tevoorschijn haal zijn ineens alle ogen op mij gericht.
Niet dat dat vreemd is, want ik word altijd wel aangekeken, als westerner en dat ik alleen reis.
Pas na 6 uur en vele slaappogingen raak ik in gesprek met het meisje dat naast me zit. Ze spreek behoorlijk slecht engels, eigenlijk meer Chinglish. Chinglish is de taal die je krijgt als een chinees, chinees probeert te vertalen in het Engels. Er is zelfs een boek over, met plaatjes van chinezen bordjes die vertaald zijn in het engels en dat nergens op slaat.
Toevallig gaat zij ook naar Pingyao alleen voor 2 dagen. Ze vind het helemaal geweldig als ze hoort over mijn reizen, al is het communiceren met haar behoorlijk lastig. Ik laat haar wat foto’s zien en ze weet niet wat ze ziet. Ze is nog nooit buiten China geweest en dit is voor haar de eerste keer dat ze alleen op reis is.
Ze heeft alleen een hele moeilijke naam die ik telkens vergeet. Xing Jia. Ze is 21 en woont in Beijing en studeert Chinees.
De treinreis is een hel, ik kan niet naar buiten kijken, slapen lukt niet en de hele rijtuig is aan het praten in chinees. Vooral de vrouw op de andere bank, met een ongeloofelijk hoog piepstemmetje, zo irritant. Gelukkig heb ik nu een leuk meisje ontmoet waarmee ik een beetje kan praten.
Eindelijk na 12,5 uur komen we s’morgens vroeg om 7.30 aan in Pingyao en weer een hele volksverhuizing. Wat mij nu opvalt dat er een hele hoop westerners de trein uitstappen. Xing Jia regelt een taxi voor me naar me hotel voor 7 yuan, oftewel voor 1 euro!
Als ik bij het hotel aankom valt me mond open van verbasing. Ik had foto’s gezien en wist dat het er goed uitzag. Nouja goed... traditioneel chinees. Het is een echt courtyard hotel en overal hangen er de rode balonnen. Mijn kamer is misschien wel het best en mooist. Het is een 1 persoonskamer op het terras/balkon boven de courtyard met kamers. Het is eigenlijk een oud schuurtje geweest ofzo. Het is onwijs klein, het ziet er ook gewoon nog echt als een schuurtje uit, met rode lampionnen bij de voorkant. Maar van binnen is het geweldig, alles van hout. Met een in een klein kamerje onder de douche en toilet en boven het kamertje is het bed. Misschien is het 3x3x3m maar heel erg knus. Ik ga meteen maar een paar uur slapen en als ik een douche wil nemen word ik gebeld door de receptie dat er 2 meiden voor me zijn. Als ik naar me beneden loop staat daar Xing Jia en Cindy. Cindy is ook een chinees meisje, dat wel goed engels spreekt, ze werkt als een gids in Shanghai. We besluiten met ze 3en het traditionele stadje pingyao te verkennen. Pingyao is een stad ten westen van Beijing en staat bekend om traditionele gedeelte, dat volledig is ommuurd en zo echt en oud mogelijk word gehouden. Het oude deel is schitterend. Overal staan oude kleine winkeltjes die van alles en nog wat verkopen. Voornamelijk souveniers, die de chinezen, niet de westeners massaal kopen! Er zijn niet veel westerners hier. Het zijn voornamelijk de chinezen die hier komen om hun oude bouwsteil en traditie willen bewonderen. Over rijden er rickshaws (tuc-tucs) en kan je fietsen huren. Het oude deel is niet zo heel erg groot je kan het in een half uurtje doorlopen. We lopen er al fotograverend doorheen en het leuke is dat de meiden constant verdwalen. Het zijn maar 3 echte straatjes met winkels en restaurantjes, maar ze verdwalen constant en kunnen geen kaart lezen. Geweldig. Tegen de middag zit Cindy ineens een vriendin van 4 jaar terug en loopt daar mee verder. Xing Jia en ik lopen verder en gaan de kleine winkeltjes bekijken. We besluiten beiden nog wat te gaan slapen omdat we totaal niet geslapen hebben de vorige nacht en af te spreken om wat te gaan drinken in de avond. S’avonds is het oude stadje zelfs nog mooier. Overal branden er de rode lampionnen en alles is schitterend verlicht. Het komt allemaal tot leven en het lijkt misschien wel meer op een chinees sprookje. Als je idee wil hebben hoe het eruit ziet, kan ik de film Raising de Red Lantarn aanraden. De film zelf is niet zo spannend maar de plaats waar het gefilmd is schitterend. Het ligt zelfs even buiten Pingyao. Helaas heb ik geen tijd gehad om er naar toe te gaan.
Terwijl ik aan het lopen ben kom ik Xing Jia weer tegen. We gaan wat drinken en proberen te praten. Het is wel verdomd lastig omdat we elkaar niet begrijpen. Het is echt een heel leuk meisje. Dat je wat voor moet doen om een gesprek te hebben heeft zijn charmens. Tegen 10en breng ik haar naar haar hotel, ze vertelde me dat ze die middag 1,5 uur over heeft gedaan om haar hotel te vinden. Terwijl ze maar 5 minuten van haar hotel was toen ik afscheid nam. Het oude stadje heeft een soort van avondklok. Bijna alles sluit om 10 uur, zelfs de hotels sluiten om 10 uur hun deuren en moet je bij de receptie zijn om weer binnen te komen, hopen dat ze open doen! Als ik eenmaal bij me hotel ben is al het 22.30 en is de courtyard waar ik in slaap als dicht. Gelukkig is de receptie nog open en doen ze voor me open.
De volgende ochtend heb ik met Xing Jia afgesproken om naar Wang Family Couryard te gaan. Het ligt een behoorlijk eindje van Pingyao en we nemen de trein naar Jièxiu. Althans dat is bedoeling want ze heeft zich verslapen en is weer verdwaald. Als ze er eenmaal is, is ze haar id kaart vergeten, dus kunnen we geen trein tickets kopen. In china moet je je tegenwoordig legitimeren om een trein kaartje te kopen. Dit om de opkoop en doorverkoop van tickets tegen te gaan. Heel irritant want ik moet telkens mijn paspoort afgeven en ze snappen niet wat ze in moeten vullen. Toch ben ik heel blij dat ze bij me is want ik spreek geen woord chinees en het is bijna onmogelijk om er dan te komen. De bus die naar het complex rijd is 500 meter lopen ergens op een schimmig pleintje. Het is maar een klein busje en het word helemaal volgepropt met mensen. Het is een 40 minuten rit dus dat word afzien.
Eenmaal aangekomen is het nog een behoorlijk opgaven om de ingang te vinden. Ergens verborgen op een heuvel met geen bordjes er naar toe. Zelfs de chinezen kunnen het niet vinden!
Het complex zelf is gigantisch, het bestaat uit 237 courtyards met 2078 huisjes. Het is schitterend en zo traditioneel, gebouwd in de Qing dynasty tussen 1762-1811. Samen verdwalen we een beetje door alle courtyards en bekijken we vele huisjes en tuintjes. Het is heel leuk om met haar te lopen, alleen het blijft heel moeilijk om met haar te praten. Ook vind ze het niet heel erg leuk als ik een foto van haar neem, jammer want het is echt een leuk meisje.
Tegen de middag nemen we weer de bus naar Jièxiu. Het is zo grappig overal waar ik loop ik word aangekeken. Ze kijken me behoorlijk vreemd aan, misschien omdat ik met haar loop. Maar het lijkt er meer op dat ik een of andere celebrity ben. Ik deel nog net geen handtekeningen uit, maar ze willen wel met me op de foto. Zo raar.
Als we terug zijn in Pingyao, gaan we naar mijn hotel. We zijn beiden bek af en haar trein vertrekt pas later in de avond. Ik laat haar een paar uurtjes slapen terwijl ik mijn Beijing verhaal aan het schrijven ben. Als ze wakker is, wil ze mijn foto’s zien. Ze weet dat ik al behoorlijk wat gefotograafd heb, maar ze wil alles zien. Zeker hetgene wat ik in het buitenland geschoten heb. Maar helaas moet ze toch s’avonds terug naar Beijing. Ik loop met haar mee naar het station en neem afscheid van haar. Nu sta ik er helaas weer alleen voor in China. Het is behoorlijk handig om iemand te hebben die chinees kan praten, zeker met afdingen. Alleen ben ik daar niet zo van. Een voorbeeld een flesje fanta kost 7 yuan in het oude stadje, terwijl het 3 buiten kost. Ik ga echt niet afdingen als je voorsteld dat nog steeds maar 1 euro kost, wat echt goedkoop is!
De volgende dag huur ik een fiets voor 10 yuan voor de hele dag. Helaas is het een behoorlijk brakke fiets waar het zadel niet eens van omhoog kan. Het was echt chineze hoogte. Maar het is toch het beste wat ze hadden. Het is lekker om weer ff een eindje te fietsen, zeker na al die kilometers dat ik gelopen heb. Ik moet wel verdomd goed uitkijken, want ze houden in china echt geen rekening met fietsers, brommers en voetgangers. Het is best te doen en ik besluit naar de Shuanglin Temple te fietsen. Het ligt zo’n 5 kilometer buiten Pingyao en de gids zegt dat het prima te fietsen is. De weg ernaar toe is behoorlijk goed, alleen razen de vrachtwagens wel vlak langs je heen, dat veel stof op doet waaien. Erg irritant. De tempel zelf is teleurstellend. Heel terleurstellend zelfs. Het is in zeer slechte staat en alles wat er te zien valt is achter tralies opgesloten. Dan maar terug fietsen en de rest van Pingyao verkennen. Als ik eenmaal terug ben in de oude stad is het stervens druk met chinezen toeristen en dagjes mensen. Als ik wat ga lunchen in een van de restaurantjes die Pingyao rijk is, komt er een meisje naar me toe lopen en praat een beetje engels. Ze is erg geintresseerd in wat ik doe en welke reis is ga maken. Voor dat ik het weet zitten er ineens 12 meiden om me heen, om mee te luisteren naar mijn verhalen. Het zijn allemaal studentes die verpleegster willen worden. Ik heb pingyao wel een beetje gezien.
Het is echt een schitterende stad, het oude deel dan. Het is alleen wel smerig. Maar een feit is dat de chinezen gewoon verschrikkelijk smerig zijn. Geen manieren, het luidruchtig rochelen en qwaten is toch wel het ergst en het gaat door merg en been. Het is zo afschuwelijk. Het lijkt wel of ze het juist express zo luidruchtig doen!
Helaas zit Pingyao er alweer op voor mij. Het is een leuke ervaring, zeker met Xing Jia, als ik terug ben in Beijing ga ik zeker nog wat met haar afspreken.
Mijn trein vertrekt van Pingyao naar Xi’an, bekend van het Terracotta leger. Ik deel mijn slaapcabine met 3 spaanse meiden, wat absoluut geen straf is.

Ik ben nu helemaal bij met mijn verhaal, alleen de foto’s zullen op zich moeten laten wachten, omdat het internet in het hostel in Xi’an ongeloofelijk traag is.
Ik probeer het zo snel mogelijk toe te voegen, want ik weet dat jullie met smart zitten te wachten op Datong, Beijing en nu ook Pingyao.Maar ik ben bang dat jullie nog 2 of 3 dagen moeten wachten tot ik in Shanghai ben.

Groetjes uit het zeer warme Xi’an.